در ادامه مطلب قبل این مطلب رو مینویسم:
برای اینکه انسان بتونه خودشو خوب مدیریت کنه بهترین راه شناخت خودشه. خیلی طبیعیه که در مورد این شناخت اختلافهایی بوجود بیاد چون انسانها برای اینکه به این شناخت برسن از ابزارهای مختلفی استفاده میکنن. مثلا در سطوح بالاتر تفاوت بین ابزار در بین دانشمندان مادیگرا که از عقل نازله برای این شناخت استفاده میکنند و انسان را در همین جسم مادی خلاصه میکنند و یا حداکثر یه روح محدود که تابع جسم انسانه برای بشر قائل میشن، با دانشمندان الهی که حقیقت وجودی انسان را روحی مجرد میدانند که جسم هم در اختیار آن است و در این شناخت از عقل و وحی استفاده میکنند شروع میشه تا شناخت انسان در سطوح پایینتر که عوام معمولا از این طریق اقدام به شناسایی حقیقت وجود خود میکنند. در این سطح مردم معمولا خودشان را از نگاه دیگران میشناسند به عبارت دیگر مردم خودشان را از نوع رفتاری که دیگران با آنها دارند شناسایی میکنند و هر که جایگاه اجتماعیش در نظر مردم بالاتر باشد، در ذهن خوش هم شخصیتی از خوش شکل میگیرد که دارای جایگاه بالایی است و ...
اما در اینکه انسان موجودی تنها است شاید در میان هم فلاسفه غربی و هم اسلامی اتفاق نظر وجود داشته باشد. تفاوت در این است که باید با این تنها بودن انسان چگونه برخود کرد.
برای این منظور چند راه وجود دارد:
راه اول که راهی است که انسان مادیگرای غربی آن را دنبال میکند و در جامعه ما هم کم کم داره رواج پیدا میکنه اینه که انسان اینقدر خودش رو با چیزای مختلف سرگرم میکنه که تنهایی رو از یاد میبره . در این روش به نوعی انسان تنها بودن خودش رو درمون نمیکنه و برای خودش همدمی همیشگی پیدا نمیکنه و فقط به نوعی یه نوع غفلت برای خودش ایجاد میکنه که به تنهایی فکر نکنه. در جامعه امروز ما وسایل مختلفی برای این روش هست مثلا تلویزیون، کامپیوتر، موسیقی و... همه میتونن به نوعی انسان را در این مرحله قرار بدن. البته اکثر افراد اینقدر با این وسایل سرگرم شدن که اصلا وجود داشتن حقیقتی با نام تنهایی در انسان از ذهنشون پاک شده. متاسفانه!
راههای دیگرم بعدن میگم. الان دستم خسته شد!
- ۸۸/۱۱/۲۸