آسیب شناسی

سلام امروز میخوام در این مورد بنویسم که چرا ما بعضی اوقات سردر گم هستیم و نمیدونیم چیکار کنیم .به هر راهی که میرویم تا از این سردر گمی خلاص شیم به نتیجه ای نمیرسیم.مخصوصا بچه مذهبیها یه همچین حالتی بیشتر براشون رخ میده.مثلا بعضی اوقات اینقدر از خوشون بدشون میاد که دوست دارند که حتی اصلا به دنیا نمیومدن.وقتی یک بچه مذهبی یه همچنین احساسی داره معمولا به این فکر می  افته که سریع بره مسجد و یا اینکه یه هیئتی بره و دلی از عزا در بیاره ولی بعد از یه مدت میبینه که نه تنها مشکلش حل نشده بلکه این دفعه شدید تر احساس نا امیدی و پوچی میکنه.این مسئله وقتی میتونه خطرناک باشه که چند بار تکرار بشه و ناخوداگاه فرد به این نتیجه میرسه که حتما مسجد رفتن و هیئت رفتن)منظور من اینجا هیئت خوبه نه این هیئتهای امروزی که شبیه پارتی میمونه)فایده ای نداره بعد هم که دیگه خدا رحم کنه .یکهو میبینی که کسی که تا دیروز دم از خدا و مذهب میزد یه دفعه صدو هشتاد درجه تغییر کرده و از این رو به اون رو شده.این مسئله علاوه بر اینکه بر خود فرد تاثیر میذاره و سرنوشتشو تغییر میده بعضیها رو که قبلا به حال فرد مورد نظر ما غبطه میخوردند و میگفتند بابا دمش گرم عجب مرد با خداییه متاثر میکنه به طوریکه اونها پیش خودشان فکر میکنند که دیدی راهی رو که ما از اول میرفتیم درست بود واینایی که ادعای دین و پیغمبرشون میشه همش الکیه و....

اما چرا یه فرد بچه مذهبی در اونجا که شدیدا به آرامش روحی وروانی احتیاج داره به بن بست میخوره وبه قول معروف بک میخوره؟چرا خیلی از بچه های مذهبی ما بعد از اینکه کلی در مسجد بوده اند یکهو به قول معروف چپ میکنند و انگار نه انگارکه بابا مسجدی هست و...

خداییش تا حالا فکر کردید که چرا پیرمردایی که توی جونی اعتقادی به دین و پیغمبر نداشته اند یکهو عابد میشند و از دم در مسجد تکون نمیخورند وحتی از خود پیغمبر هم دیندار تر میشن؟

به نظر من اینا سوالای خیلی مهمی که وقتی بچه ها بهش برمیخورند و میبینند که خودشون نمیتونند بهش جواب بدن هی دنبال معلم اخلاق و مولی و مرادو قطب و ...میگردند اما به نظر من مسئله ساده تر از این حرفهاست ..یک کم فکر کنیم تا من نظرمو بنویسم..